Miłość po teutońsku

[Nurdrun von Lichtenstein]

(Artykuł wymaga sprawdzenia)
Miłość po teutońsku

Miłość po teutońsku to miłość trudna, pełna wyrzeczeń, ale trwała i silna, gotowa przetrwać wszelkie kryzysy, liczne wojny i niepokoje w kraju.

Związki swatane

Najczęściej spotykane są związki kojarzone przez profesjonalnych swatów. Jeden z takich Domów Swatów mieści się w mieście Auterra i cieszy się sporą popularnością. Kandydaci do zaślubin są tam zgłaszani po osiągnięciu wieku co najmniej szesnastu lat przez swoje rodziny. Kobiety i mężczyźni swatani są w pierwszej kolejności według ich statusu społecznego. O ile mężczyzna mógłby pozwolić sobie na poślubienie uboższej dziewczyny niższego stanu, tak w odwrotnej konstelacji byłoby to trudne do zaakceptowania w społeczeństwie. Warto jednak zauważyć, że kobieta obyczajna i aktywna społecznie jest niezwykle szanowana w teutońskim społeczeństwie i stanowi dla wielu mężczyzn odpowiedni materiał na żonę. Wynika to głównie z tego, że mężowie, wyruszając na wojny, bardzo często pozostawiają majątek oraz ważne funkcje publiczne swoim żonom, do których mają największe zaufanie. Dlatego właśnie to kobiety pełnią w Królestwie Teutonii ważne funkcje państwowe i są do tego przygotowywane od najmłodszych lat. Stąd też ambitne i inteligentne kobiety niższych stanów mogą tak samo być obiektem zainteresowania kawalerów, jak i damy wyższego stanu z szanowanych rodzin, które z pewnością odebrały odpowiednie wychowanie i wykształcenie.

Zaręczyny

Skojarzone ze sobą osoby otrzymują od swatek list z opisem kandydata lub kandydatki oraz propozycję terminu spotkania. Gdy jest to możliwe, para spotyka się najpierw w obecności rodziców dziewczyny, a następnie znów kilkakrotnie w bardziej intymnych okolicznościach. Dopuszczalne jest trzymanie się za rękę, gładzenie włosów i pocałunek w policzek. Wszelkie inne objawy niecierpliwości mogą być przyczyną zerwania rozmów.

Jeżeli etap spotkań przebiegnie pozytywnie, mężczyzna oświadcza się kandydatce. Zapowiada swoją wizytę w domu rodzinnym dziewczyny. Przybywa na swoim najlepszym koniu i w pełnym, tradycyjnym rynsztunku. Wręcza kwiaty matce, ojcu najlepszy trunek z jego piwnic, natomiast swojej wybrance ofiarowuje klejnoty rodowe swojej matki. Jeśli mężczyzna nie spodoba się rodzinie kobiety to na obiedzie jako przystawka podawane jest mięso z węża, bądź czarna polewka z krwii królika lub kaczki pochodzenia gellońskiego. Gdy oświadczyny zostają przyjęte, przybywa w kolejnych dniach ze swoimi rodzicami, by omówić sprawy majątkowe i zaplanować ceremonię zaślubin.

Zaślubiny

Zgodnie z teutońską tradycją, znamienite rody Królestwa piszą list do obecnie panującego Władcy z prośbą o błogosławieństwo dla Pary Młodej oraz zaproszeniem w roli honorowego gościa, który udzieli zaślubin. Oczywiście Królowa czy też Król Teutonii nie zawsze mogą pozwolić sobie na przybycie, wtedy w tę rolę wciela się zazwyczaj burmistrz miasta, gdzie odbywać się ma ceremonia. Tradycyjnie zapraszana jest cała rodzina na trzy pokolenia wstecz oraz przyjaciele rodziny i najważniejsze osobistości z okolicy. Standardowe wesele odbywa się więc z ilością nie mniej niż pięciuset gości.

Pan Młody przyjeżdża znów na swoim rumaku przybranym w barwy narodowe. Otrzymuje nowy mundur z charakterystycznymi pagonami, który będzie później jego reprezentacyjnym strojem na krajowych uroczystościach, jednocześnie dając wszystkim wolnym pannom do zrozumienia, że jest już żonaty.

Panna Młoda zakłada specjalnie zaprojektowaną na tę okazję suknię w kolorach herbu swojego ojca. Spotyka się ze swoim wybrankiem przed osobą udzielającą ślubu. Oczywiście każda ceremonia może i powinna wyróżniać się czymś charakterystycznym, co pozwoli gościom zapamiętać ją na długo. Po udzieleniu błogosławieństwa, Pan Młody przekazuje swojej żonie rodową szablę i ogłasza wszem i wobec, że przyjmuje wybrankę do swego rodu. Następnie rodzice z obu stron przekazują dary rodowe Parze Młodej.

Po ślubie odbywa się festyn z tańcami, gdzie wszelkiej maści trunki leją się strumieniami a na straganach można brać udział w różnych konkursach lub zakupić pamiątki. Zabawa trwa nawet do kilku dni.

Miłość rycerska

Kawalerowie będący na służbie nierzadko zakochują się w spotykanych po drodze kobietach. Jeżeli spodoba im się panna, wtedy etap zaślubin przebiega w powyżej opisany sposób. Zdarza się jednak, że pałają miłością do żonatych, nierzadko starszych od siebie kobiet, których mężowie wyruszyli na wojnę. Taki związek zwykle nie może dojść do skutku, jednak w pewnych okolicznościach dochodzi do walki pomiędzy mężem kobiety i kręcącym się wokół niej kawalerem. Po walce kobieta może zdecydować, z kim chciałaby pozostać. Najczęściej jednak wybiera, zgodnie z poczuciem sumienia, swojego prawowitego męża, nawet, gdyby ten przegrał. Gdyby jednak odrzuciła swojego męża, wtedy okryta zostaje złą sławą, ale może rozwiązać małżeństwo i zamieszkać ze swoim wybrankiem. Zwykle nie mogą oni niestety zawrzeć oficjalnego związku, chyba, że prawowity mąż kobiety zginie i w ten sposób stanie się ona znów całkowicie wolna.

Związki międzykulturowe

Innym, dramatycznym przypadkiem związku jest sytuacja, gdy będący na wojnie kawaler zakocha się w kobiecie pochodzenia nieteutońskiego albo gdy o rękę damy stara się osoba obcej narodowości. Oczywiście są pewne narodowości, takie jak baridajska, hasselandzka, sclavińska czy starosarmacka, które są niechętnie, ale uznawane przez Teutończyków i wtedy pod pewnymi warunkami może dojść do zaślubin. Najczęściej jednak oczekuje się od osoby obcej narodowości przyjęcia obywatelstwa teutońskiej, nauki języka teutońskiego i dogłębnego poznania kultury i historii kraju. Dopiero po sprawdzeniu wiedzy takiej osoby następuje zgoda rodziny do zawarcia związku małżeńskiego.

Związki zakazane

Zgoła inaczej wygląda sytuacja, gdy zechcą poślubić Dreamlandczyka czy… o zgrozo… Gellończyka. Takie związki są całkowicie zakazane i jeśli Teutończyk upiera się przy związku, zostaje wygnany i wydziedziczony.

Związki jednopłciowe

Związki jednopłciowe mimo, że według sarmackiego prawa są legalne, w teutońskim społeczeństwie są niechętnie akceptowane. W dawnych czasach za przyłapanie kogoś na romantycznej relacji z osobą tej samej płci groziło wygnanie i wydziedziczenie. Jednak historia podaje przypadki zaślubin teutończyków o tej samej płci. W dzisiejszej Teutonii nie stosuje się już kar za homoseksualizm, ale większość teutończyków, szczególnie starszych wciąż niechętnie go akceptuje.